Μοιάζω πια με ακροβάτη στο κενό
Οι γκρίζες μέρες μόνιμό μου σκηνικό
Οι φίλοι λένε προχώρα
Ξέχνα τη τώρα
Όμως η καρδιά προσπερνάει με φόρα
Κάθε μου ώρα
Και όλο σε ζητά…
Μου’ χει μείνει μόνο ένα σ’ αγαπώ
Και μ’αυτό θα έρθω να σε βρω…
Νόημα δεν έχει την αλήθεια ν’ αρνηθώ
Να σε ξεπεράσω δε μπορώ, δε μπορώ…
Σκέφτομαι το χτες και τις καλές στιγμές
Οι νύχτες μας φωτιές που μείναν ζωντανές
Και ας μου λένε προχώρα
Ξέχνα τη τώρα
Δε με νοιάζει πια
Γιατί είναι ανηφόρα η κάθε ώρα
Που είσαι μακριά…
Μου’ χει μείνει μόνο ένα σ’ αγαπώ
Και μ’αυτό θα έρθω να σε βρω…
Νόημα δεν έχει την αλήθεια ν’ αρνηθώ
Να σε ξεπεράσω δε μπορώ, δε μπορώ..
|
Miázo pia me akrováti sto kenó
I gkrízes méres mónimó mu skinikó
I fíli léne prochóra
Kséchna ti tóra
Όmos i kardiá prospernái me fóra
Káthe mu óra
Ke ólo se zitá…
Mu’ chi mini móno éna s’ agapó
Ke m’aftó tha értho na se vro…
Nóima den échi tin alíthia n’ arnithó
Na se kseperáso de boró, de boró…
Skéftome to chtes ke tis kalés stigmés
I níchtes mas fotiés pu minan zontanés
Ke as mu léne prochóra
Kséchna ti tóra
De me niázi pia
Giatí ine anifóra i káthe óra
Pu ise makriá…
Mu’ chi mini móno éna s’ agapó
Ke m’aftó tha értho na se vro…
Nóima den échi tin alíthia n’ arnithó
Na se kseperáso de boró, de boró..
|