Η νύχτα φτάνει απαλά
και το σκοτάδι σιωπηλά
μας τυλίγει, κοίτα.
Στους άδειους δρόμους περπατώ
και το κορίτσι μου κρατώ
απ’ το χέρι σφιχτά.
Και τραγουδώντας το τραγούδι μας
κάθε λύπη μας έτσι διώχνουμε
και ζούμε την χαρά.
Κοιμάται η πόλη από νωρίς
στο πάρκο πια δεν είν’ κανείς
μόν’ η αγάπη κι εμείς.
Και στο παγκάκι το γνωστό
μέσα στα μάτια την κοιτώ
και μια χάρη ζητώ.
Μαζί να πούμε το τραγούδι μας
κάθε λύπη μας να ξεχάσουμε
να βρούμε την χαρά.
Είν’ η ζωή πολύ σκληρή
μα ο καθένας μας μπορεί
ευτυχία να βρει.
Με την αγάπη για σκοπό
μ’ ένα τραγούδι χαρωπό
κάθε πίκρα περνά.
Μόνο ας πούμε το τραγούδι μας
την κάθε λύπη μας ας ξεχάσουμε
κι ας βρούμε την χαρά.
|
I níchta ftáni apalá
ke to skotádi siopilá
mas tilígi, kita.
Stus ádius drómus perpató
ke to korítsi mu krató
ap’ to chéri sfichtá.
Ke tragudóntas to tragudi mas
káthe lípi mas étsi dióchnume
ke zume tin chará.
Kimáte i póli apó norís
sto párko pia den in’ kanis
món’ i agápi ki emis.
Ke sto pagkáki to gnostó
mésa sta mátia tin kitó
ke mia chári zitó.
Mazí na pume to tragudi mas
káthe lípi mas na ksechásume
na vrume tin chará.
In’ i zoí polí sklirí
ma o kathénas mas bori
eftichía na vri.
Me tin agápi gia skopó
m’ éna tragudi charopó
káthe píkra perná.
Móno as pume to tragudi mas
tin káthe lípi mas as ksechásume
ki as vrume tin chará.
|