|
Έπεφτε βαθιά σιωπή
στο παλιό μας δάσος
“τρέξε να σε πιάσω”
μου ‘χες πρωτοπεί
Και όταν έτριζε η βροχή
στα πεσμένα φύλλα,
πόση ανατριχίλα
μέσα στην ψυχή.
Κίτρινο πικρό κρασί,
κίτρινο φεγγάρι,
φεύγαν οι φαντάροι
έφευγες και συ.
Κι είχες μέσα στην ματιά
ένα σκούρο θάμπος,
ένα σκούρο…σάμπως
να ‘πεφτε η νυχτιά
Κάποια κόκκινη πληγή
που δεν λέει να κλείσει,
το μικρό ξωκλήσι
δίπλα στην πηγή
Και μια κίτρινη σιγή
στο παλιό μας δάσος,
πως να σε ξεχάσω
που σε πήρε η γη
|
Έpefte vathiá siopí
sto palió mas dásos
“trékse na se piáso”
mu ‘ches protopi
Ke ótan étrize i vrochí
sta pesména fílla,
pósi anatrichíla
mésa stin psichí.
Kítrino pikró krasí,
kítrino fengári,
fevgan i fantári
éfevges ke si.
Ki iches mésa stin matiá
éna skuro thábos,
éna skuro…sábos
na ‘pefte i nichtiá
Kápia kókkini pligí
pu den léi na klisi,
to mikró ksoklísi
dípla stin pigí
Ke mia kítrini sigí
sto palió mas dásos,
pos na se ksecháso
pu se píre i gi
|
