Στο φλογισμένο Βοριά,
έσβησε η φωνή του,
κι απ’ την αγνή του θωριά,
έμεινε η φεγγοβολή του,
στην ανθισμένη αμυγδαλιά.
Άδεια τα σπίτια, άδειοι κι οι δρόμοι,
χωρίς παιδιά,
κορίτσια ξέπλεκα, κορίτσια ολόδροσα,
χωρίς καρδιά.
Στων κοριτσιών τη ματιά,
πέτρωσεν η σιγή του,
και στη χαμένη βραδιά,
μένει η κραυγή απ’ το φιλί του,
στην ανθισμένη αμυγδαλιά.
Άδεια τα σπίτια, άδειοι κι οι δρόμοι
χωρίς παιδιά
κορίτσια ξέπλεκα, κορίτσια ολόδροσα
χωρίς καρδιά
|
Sto flogisméno Ooriá,
ésvise i foní tu,
ki ap’ tin agní tu thoriá,
émine i fengovolí tu,
stin anthisméni amigdaliá.
Άdia ta spítia, ádii ki i drómi,
chorís pediá,
korítsia ksépleka, korítsia olódrosa,
chorís kardiá.
Ston koritsión ti matiá,
pétrosen i sigí tu,
ke sti chaméni vradiá,
méni i kravgí ap’ to filí tu,
stin anthisméni amigdaliá.
Άdia ta spítia, ádii ki i drómi
chorís pediá
korítsia ksépleka, korítsia olódrosa
chorís kardiá
|