Ερωμένη μου | Eroméni mu

Εκεί που σβήνει ο Βοριάς
κι η καταιγίδα γίνεται σταγόνα
εκεί βρίσκομαι μ’ ένα λευκό χαρτί κι ένα μολύβι

Και γράφω στίχους για σένα
θάλασσα, ερωμένη μου,
εκεί που σβήνει ο Βοριάς και το χαλάζι της θύελλας.

Εκεί κοιμάσαι γλυκά ναρκωμένη
απ’ το πάλεμα ερωμένη μου

Αμαρτωλό μου μήλο, εκεί σε κλέβω,
σταγόνα σταγόνα, στίχο το στίχο,
εκεί χορεύω στο γυμνό σου κορμί

Με τα νιάτα να γυαλίζουν στον ιδρώτα σου σαν το νερό
στο σώμα μωρού που το `πλυνε η μάνα του

Εκεί που σβήνει ο Βοριάς
κι η καταιγίδα γίνεται σταγόνα
εκεί βρίσκομαι μ’ ένα βλέμμα νυστέρι επικίνδυνο

Μ’ ένα ποίημα αχόρταγο που δε γράφεται γιατί δεν βρίσκω τέλος
εκεί βρίσκομαι και σε κοιτάζω ερωμένη μου

Ξημερώνει…

Eki pu svíni o Ooriás
ki i kategida ginete stagóna
eki vrískome m’ éna lefkó chartí ki éna molívi

Ke gráfo stíchus gia séna
thálassa, eroméni mu,
eki pu svíni o Ooriás ke to chalázi tis thíellas.

Eki kimáse gliká narkoméni
ap’ to pálema eroméni mu

Amartoló mu mílo, eki se klévo,
stagóna stagóna, stícho to stícho,
eki chorevo sto gimnó su kormí

Me ta niáta na gialízun ston idróta su san to neró
sto sóma moru pu to `pline i mána tu

Eki pu svíni o Ooriás
ki i kategida ginete stagóna
eki vrískome m’ éna vlémma nistéri epikíndino

M’ éna piima achórtago pu de gráfete giatí den vrísko télos
eki vrískome ke se kitázo eroméni mu

Ksimeróni…