Γιατί δε μ’ εμπιστεύεσαι
και φεύγεις κι ερωτεύεσαι
τον πόνο μου η ζήλια σου ανάβει
Με τον καημό αγκαλιάζεσαι
τα βράδια σου και χάνεσαι
χωρίς αιτία και δίχως αφορμή
μα πάλι μετανιώνεις το πρωί
Κι έρχεσαι και μου λες συγγνώμη
κι ότι ντρέπεσαι μα απ’ την ίδια τρέλα πάλι
καίγεσαι κι από την αρχή με υποπτεύεσαι
Κι όλο έρχεσαι και μου λες συγγνώμη
κι ότι ντρέπεσαι μα απ’ την ίδια αρρώστεια
δεν γιατρεύεσαι κι από την αρχή με υποπτεύεσαι
Γιατί δε μου αφήνεσαι
και πας και παραδίνεσαι
στα χέρια του παράλογου θυμού σου
Κι απόψε δε μου μίλησες
τη ζήλεια πάλι φίλησες
χωρίς αιτία δίχως αφορμή
μα πάλι να με θέλεις το πρωί
Κι έρχεσαι και μου λες συγγνώμη
κι ότι ντρέπεσαι μα απ’ την ίδια τρέλα πάλι
καίγεσαι κι από την αρχή με υποπτεύεσαι
Κι όλο έρχεσαι και μου λες συγγνώμη
κι ότι ντρέπεσαι μα απ’ την ίδια αρρώστεια
δεν γιατρεύεσαι κι από την αρχή με υποπτεύεσαι
|
Giatí de m’ ebistevese
ke fevgis ki erotevese
ton póno mu i zília su anávi
Me ton kaimó agkaliázese
ta vrádia su ke chánese
chorís etía ke díchos aformí
ma páli metaniónis to pri
Ki érchese ke mu les singnómi
ki óti ntrépese ma ap’ tin ídia tréla páli
kegese ki apó tin archí me ipoptevese
Ki ólo érchese ke mu les singnómi
ki óti ntrépese ma ap’ tin ídia arróstia
den giatrevese ki apó tin archí me ipoptevese
Giatí de mu afínese
ke pas ke paradínese
sta chéria tu parálogu thimu su
Ki apópse de mu mílises
ti zília páli fílises
chorís etía díchos aformí
ma páli na me thélis to pri
Ki érchese ke mu les singnómi
ki óti ntrépese ma ap’ tin ídia tréla páli
kegese ki apó tin archí me ipoptevese
Ki ólo érchese ke mu les singnómi
ki óti ntrépese ma ap’ tin ídia arróstia
den giatrevese ki apó tin archí me ipoptevese
|