Λέω σε ξέχασα και πια δε σε θυμάμαι
κι ότι για μένα είσαι πια μηδενικό
μα κάτι νύχτες απ’ το κλάμα δεν κοιμάμαι
γιατί στη σκέψη μου γυρνάς σαν ξωτικό
Έρχονται βράδια βαριά ρημάδια
μες στη ζωή μου και κάνουν μάγια
που με πληγώνουν και με ματώνουν
όταν σε σένανε η σκέψη μου γυρνά
Λέω πως χάθηκες και γίνηκες αγέρας
κι έμεινες μόνο μια ανάμνηση κακιά
μα όταν χάνεται το φέγγος της ημέρας
ο εφιάλτης σου ξανά με κυνηγά
Έρχονται βράδια βαριά ρημάδια
μες στη ζωή μου και κάνουν μάγια
που με πληγώνουν και με ματώνουν
όταν σε σένανε η σκέψη μου γυρνά
|
Léo se kséchasa ke pia de se thimáme
ki óti gia ména ise pia midenikó
ma káti níchtes ap’ to kláma den kimáme
giatí sti sképsi mu girnás san ksotikó
Έrchonte vrádia variá rimádia
mes sti zoí mu ke kánun mágia
pu me pligónun ke me matónun
ótan se sénane i sképsi mu girná
Léo pos cháthikes ke ginikes agéras
ki émines móno mia anámnisi kakiá
ma ótan chánete to féngos tis iméras
o efiáltis su ksaná me kinigá
Έrchonte vrádia variá rimádia
mes sti zoí mu ke kánun mágia
pu me pligónun ke me matónun
ótan se sénane i sképsi mu girná
|