Δε θυμάμαι
ούτε το βλέμμα των ματιών σου
ούτε το σχήμα των χειλιών σου
δε θυμάμαι
Μα φοβάμαι
την αύρα σου τα πρωινά
που θα με παίρνει αγκαλιά
αυτό φοβάμαι
Έτσι είμαι εγώ
και δεν μπορώ
ούτε και θέλω ν’ αλλάξω
Έτσι είμαι εγώ,
να σ’ ονειρεύομαι μου ειν’ αρκετό
Έτσι είμαι εγώ
ένα χαμόγελο για σένα θα φυλάξω
άλλωστε σου το χρωστώ
έτσι είμαι εγώ
Δε θυμάμαι
δεν έχει χρώμα η σιωπή
μόνο ένα γεια κι ένα γιατί
αυτό θυμάμαι
Μα φοβάμαι
κάθε σκέψη μου κρυφή
στη δική σου θα οδηγεί
αυτό φοβάμαι
|
De thimáme
ute to vlémma ton matión su
ute to schíma ton chilión su
de thimáme
Ma fováme
tin avra su ta priná
pu tha me perni agkaliá
aftó fováme
Έtsi ime egó
ke den boró
ute ke thélo n’ allákso
Έtsi ime egó,
na s’ onirevome mu in’ arketó
Έtsi ime egó
éna chamógelo gia séna tha filákso
álloste su to chrostó
étsi ime egó
De thimáme
den échi chróma i siopí
móno éna gia ki éna giatí
aftó thimáme
Ma fováme
káthe sképsi mu krifí
sti dikí su tha odigi
aftó fováme
|