|
Τώρα που χάθηκε η ντροπή
Κι είν’ το σκοτάδι μου βαθύ,
τώρα που βλέπω μες στα μάτια σου
ό, τι δεν είχα ξαναδεί
Τώρα που φτάσαμε ως εδώ
Νιώσε ό,τι θες και για τους δυο
Αφού το βλέπεις δεν μπορεί
Να σ’ αγαπήσω απ’ την αρχή…
Έτσι κι αλλιώς, κάποτε θα ‘φτανε η στιγμή
Έτσι κι αλλιώς το έργο το ’χω ξαναδεί
Κι αν δεν μπορείς να νιώσεις πόσο με πονάς
Πες ό,τι θες, ακόμα κι ότι μ’ αγαπάς
Έτσι κι αλλιώς, δεν έχω τίποτα να χάσω
Έτσι κι αλλιώς, τραγούδια δε θα ξαναγράψω…
Δεν ωφελεί να είσαι εδώ
Φτάνει δε θέλω, σ’ αγαπώ,
η αναπνοή σου, η ματιά σου
μου τρυπάει το μυαλό
Φύγε και πίσω μην κοιτάς
Καρδιά μου μάθε ν’ αγαπάς
Δεν είν’ οι άνθρωποι σκιές
χαμένες μόνο είναι ψυχές…
|
Tóra pu cháthike i ntropí
Ki in’ to skotádi mu vathí,
tóra pu vlépo mes sta mátia su
ó, ti den icha ksanadi
Tóra pu ftásame os edó
Nióse ó,ti thes ke gia tus dio
Afu to vlépis den bori
Na s’ agapíso ap’ tin archí…
Έtsi ki alliós, kápote tha ‘ftane i stigmí
Έtsi ki alliós to érgo to ’cho ksanadi
Ki an den boris na niósis póso me ponás
Pes ó,ti thes, akóma ki óti m’ agapás
Έtsi ki alliós, den écho típota na cháso
Έtsi ki alliós, tragudia de tha ksanagrápso…
Den ofeli na ise edó
Ftáni de thélo, s’ agapó,
i anapnoí su, i matiá su
mu tripái to mialó
Fíge ke píso min kitás
Kardiá mu máthe n’ agapás
Den in’ i ánthropi skiés
chaménes móno ine psichés…
|
