Είναι το πέλαγο βαθύ και ο γκρεμός μεγάλος
μα απ’ της αγάπης τον καημό καημός δεν είναι άλλος.
Μα απ’ της αγάπης τον καημό καημός δεν είναι άλλος…
Έτσι κι εγώ σ’ αγάπησα, απλά, όπως βραδιάζει,
όπως γελάει κοπελιά, η μέρα όπως χαράζει,
όπως δακρύζει ο ουρανός και η δροσιά σταλάζει,
έτσι κι εγώ σ’ αγάπησα, απλά, και σου ταιριάζει.
Είναι η μέρα πυρκαγιά και η ζωή δυο μέτρα
μα της αγάπης το φιλί ραγίζει και την πέτρα.
Μα της αγάπης το φιλί ραγίζει και την πέτρα…
Έτσι κι εγώ σ’ αγάπησα, απλά, όπως βραδιάζει,
όπως γελάει κοπελιά, η μέρα όπως χαράζει,
όπως δακρύζει ο ουρανός και η δροσιά σταλάζει,
έτσι κι εγώ σ’ αγάπησα, απλά, και σου ταιριάζει.
|
Ine to pélago vathí ke o gkremós megálos
ma ap’ tis agápis ton kaimó kaimós den ine állos.
Ma ap’ tis agápis ton kaimó kaimós den ine állos…
Έtsi ki egó s’ agápisa, aplá, ópos vradiázi,
ópos gelái kopeliá, i méra ópos charázi,
ópos dakrízi o uranós ke i drosiá stalázi,
étsi ki egó s’ agápisa, aplá, ke su teriázi.
Ine i méra pirkagiá ke i zoí dio métra
ma tis agápis to filí ragizi ke tin pétra.
Ma tis agápis to filí ragizi ke tin pétra…
Έtsi ki egó s’ agápisa, aplá, ópos vradiázi,
ópos gelái kopeliá, i méra ópos charázi,
ópos dakrízi o uranós ke i drosiá stalázi,
étsi ki egó s’ agápisa, aplá, ke su teriázi.
|