Σε παίζουνε στα ζάρια και σε χάνουν
κάθε μέρα εδώ πέρα.
και σβήνουνε τα ίχνη της αυγής
τα μεσημέρια τα ξεφτέρια.
κλέβουνε απ’ τις αυλές
παλιά χαμόγελα γλυκά.
κι οι δρόμοι γίνανε χλωμοί
κι η μοναξιά τόσο πυκνή
που δεν μπορείς να περπατήσεις
Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
κι αν με γυρέψετε είμαι ακόμα στην αλάνα.
Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
μη με μαζεύεις απ’ το δρόμο ακόμα μάνα.
Με σπρώχνουν οι καιροί σε μέρη ξένα
από σένα κι από μένα.
μα εγώ έχω μάθει αλλιώς
σ’ ένα χορό που σπάει τη πέτρα
έξω απ’ τα μέτρα.
Στα μάτια σου πιστεύω μόνο
και στην τρέλα την παλιά.
Μα εδώ στην ώρα των φιλιών στο λέω καθαρά
δεν κάνω πίσω ούτε ένα βήμα.
Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
κι αν με γυρέψετε είμαι ακόμα στην αλάνα.
Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω
μη με μαζεύεις απ’ το δρόμο ακόμα μάνα.
|
Se pezune sta zária ke se chánun
káthe méra edó péra.
ke svínune ta íchni tis avgís
ta mesiméria ta kseftéria.
klévune ap’ tis avlés
paliá chamógela gliká.
ki i drómi ginane chlomi
ki i monaksiá tóso pikní
pu den boris na perpatísis
Eftichós pu kséchasa na megalóso
ki an me girépsete ime akóma stin alána.
Eftichós pu kséchasa na megalóso
mi me mazevis ap’ to drómo akóma mána.
Me spróchnun i keri se méri kséna
apó séna ki apó ména.
ma egó écho máthi alliós
s’ éna choró pu spái ti pétra
ékso ap’ ta métra.
Sta mátia su pistevo móno
ke stin tréla tin paliá.
Ma edó stin óra ton filión sto léo kathará
den káno píso ute éna víma.
Eftichós pu kséchasa na megalóso
ki an me girépsete ime akóma stin alána.
Eftichós pu kséchasa na megalóso
mi me mazevis ap’ to drómo akóma mána.
|