|
Την αγάπη που σου έχω
να την κρύψω δεν μπορώ
είμαι η γη η διψασμένη
και εσύ είσαι το νερό
Ούτε εγώ δε λογαριάζω
ο καθένας τι θα πει
σ’ αγαπώ και το φωνάζω
δεν αισθάνομαι ντροπή
Έχουν σκάσει απ’ τη ζήλια
θα μας φάει το μάτι τους
να προσέχουμε καρδιά μου
το γινάτι τους
Έχουν σκάσει απ’ τη ζήλια
πρέπει να φοβόμαστε
δεν μπορούν να το δεχτούν
πως αγαπιόμαστε
Νιώθω τόσο ευτυχισμένη
στη δική σου αγκαλιά
ό, τι και να λέν’ οι άλλοι
ούτε που με νοιάζει πια
Όσα λόγια και να βάλουν
και να προσπαθήσουνε
σου τ’ ορκίζομαι ποτέ τους
δε θα μας χωρίσουνε
Έχουν σκάσει απ’ τη ζήλια
θα μας φάει το μάτι τους
να προσέχουμε καρδιά μου
το γινάτι τους
Έχουν σκάσει απ’ τη ζήλια
πρέπει να φοβόμαστε
δεν μπορούν να το δεχτούν
πως αγαπιόμαστε
|
Tin agápi pu su écho
na tin krípso den boró
ime i gi i dipsasméni
ke esí ise to neró
Oíte egó de logariázo
o kathénas ti tha pi
s’ agapó ke to fonázo
den esthánome ntropí
Έchun skási ap’ ti zília
tha mas fái to máti tus
na proséchume kardiá mu
to gináti tus
Έchun skási ap’ ti zília
prépi na fovómaste
den borun na to dechtun
pos agapiómaste
Niótho tóso eftichisméni
sti dikí su agkaliá
ó, ti ke na lén’ i álli
ute pu me niázi pia
Όsa lógia ke na válun
ke na prospathísune
su t’ orkízome poté tus
de tha mas chorísune
Έchun skási ap’ ti zília
tha mas fái to máti tus
na proséchume kardiá mu
to gináti tus
Έchun skási ap’ ti zília
prépi na fovómaste
den borun na to dechtun
pos agapiómaste
|
