|
Είναι βράδυ κάπου κάποια ώρα
θέλω να σε δω,
να σε είχα πλάι μου, να σε είχα τώρα
σ’ αυτόν το καναπέ.
Να μου μίλαγες και να με κοίταζες,
γαμώτο να σε δω.
Να σε είχα πλάι μου να σε είχα τώρα,
θέλω να σε δω.
Για να σου πω
τα βράδια δε με πιάνει ύπνος, έχω νεύρα.
Για να σου πω
στα σκοτάδια γίνομαι τρελός και σε ζητώ απεγνωσμένα.
Απεγνωσμένα.
Τα βιβλία σε θυμίζουν τα βάζα, τα χαλιά
σκιές στο σπίτι που με φοβίζουν
τελειώνουν τα ποτά.
Να σε είχα τώρα, να σε είχα τώρα
ακόμα μια φορά
δε θέλω να σε χάσω είναι δύσκολα.
Για να σου πω
τα βράδια δε με πιάνει ύπνος, έχω νεύρα.
Για να σου πω
στα σκοτάδια γίνομαι τρελός και σε ζητώ απεγνωσμένα.
Απεγνωσμένα.
|
Ine vrádi kápu kápia óra
thélo na se do,
na se icha plái mu, na se icha tóra
s’ aftón to kanapé.
Na mu mílages ke na me kitazes,
gamóto na se do.
Na se icha plái mu na se icha tóra,
thélo na se do.
Gia na su po
ta vrádia de me piáni ípnos, écho nevra.
Gia na su po
sta skotádia ginome trelós ke se zitó apegnosména.
Apegnosména.
Ta vivlía se thimízun ta váza, ta chaliá
skiés sto spíti pu me fovízun
teliónun ta potá.
Na se icha tóra, na se icha tóra
akóma mia forá
de thélo na se cháso ine dískola.
Gia na su po
ta vrádia de me piáni ípnos, écho nevra.
Gia na su po
sta skotádia ginome trelós ke se zitó apegnosména.
Apegnosména.
|
