Μια Πέμπτη ένα δειλινό
ίδιο σαν το μετάξι
μέσα στης γης τον χαλασμό
με πότισες με αγιασμό
κι έχει η ζωή αλλάξει
Μ’ άνοιξες πόρτα να διαβώ
καινούρια πράγματα να δω
κι να γνωρίσω
Κι αν μείνω πάλι μοναχή
να ξέρεις, ναι έχω ψυχή
να προχωρήσω
Μια Πέμπτη φόρεσα για σε
μαλάματα κι ασήμια
Κι όπως σκοτείνιαζε η γη
σαν ήλιος ήρθες σαν αυγή
πάνω από τα συντρίμμια
|
Mia Pébti éna dilinó
ídio san to metáksi
mésa stis gis ton chalasmó
me pótises me agiasmó
ki échi i zoí alláksi
M’ ánikses pórta na diavó
kenuria prágmata na do
ki na gnoríso
Ki an mino páli monachí
na kséris, ne écho psichí
na prochoríso
Mia Pébti fóresa gia se
malámata ki asímia
Ki ópos skotiniaze i gi
san ílios írthes san avgí
páno apó ta sintrímmia
|