|
Είναι πιο κίτρινα τα φώτα στο Ντεπο
τα καλντερίμια όπως τα άφησες βρεγμένα
κάποτε μου πες όσο ζω θα σ’ αγαπώ
μα ούτε δάκρυ δε χαράμισες για μένα
Τώρα μαθαίνω στην Αθήνα πως γυρνάς
για μένα δε ρωτάς αν ζω ή αν πεθαίνω
κι εγώ εδώ στη Σαλλονίκη που ξεχνάς
κοντά μου πάλι να γυρίσεις περιμένω
Έχω στεναχώρια που κοιμάσαι χώρια
και είμαι κάθε βράδυ λειώμα στο ποτό
Έχω στεναχώρια που κοιμάσαι χώρια
και δε σε νοιάζει φως μου πόσο σ’ αγαπώ
Ψάχνω για σένα στην παλιά την αγορά
όλη η ζωή μου μια μικρή Αριστοτέλους
όπως τα λόγια που μου είπες μια φορά
θα `μαι μαζί σου μα δεν ήσουν μέχρι τέλους
|
Ine pio kítrina ta fóta sto Ntepo
ta kalnterímia ópos ta áfises vregména
kápote mu pes óso zo tha s’ agapó
ma ute dákri de charámises gia ména
Tóra matheno stin Athína pos girnás
gia ména de rotás an zo í an petheno
ki egó edó sti Salloníki pu ksechnás
kontá mu páli na girísis periméno
Έcho stenachória pu kimáse chória
ke ime káthe vrádi lióma sto potó
Έcho stenachória pu kimáse chória
ke de se niázi fos mu póso s’ agapó
Psáchno gia séna stin paliá tin agorá
óli i zoí mu mia mikrí Aristotélus
ópos ta lógia pu mu ipes mia forá
tha `me mazí su ma den ísun méchri télus
|
