Έφυγα την κατάλληλη στιγμή
μάζεψα ό,τι είχα κι ό,τι μου είχες χαρίσει εσύ
κι όπως περπατούσα, σ’ άφησα πίσω μου
και γινόσουν μικρός, μια κουκίδα
τόσο ασήμαντη στης μέρας το φως
Και σφυρίζοντας περνάω τα φανάρια
και βιτρίνες με ρούχα κοιτάζω
μες στα μάτια του κόσμου διαβάζω
τη ζωή μου απ’ την αρχή.
Και σφυρίζοντας περνάω τα φανάρια
Δε βαριέσαι λέω, και χαμογελάω
οι ρυτίδες του κόσμου, σημάδια των καιρών
Έφυγα την κατάλληλη στιγμή
όταν το βλέμμα σου κι εσύ, είχατε φύγει
Κι όπως περπατούσα, σε κοιτούσα
και γινόσουν ρευστός, μια σταγόνα,
μια σταγόνα στις σταγόνες της βροχής.
|
Έfiga tin katállili stigmí
mázepsa ó,ti icha ki ó,ti mu iches charísi esí
ki ópos perpatusa, s’ áfisa píso mu
ke ginósun mikrós, mia kukída
tóso asímanti stis méras to fos
Ke sfirízontas pernáo ta fanária
ke vitrínes me rucha kitázo
mes sta mátia tu kósmu diavázo
ti zoí mu ap’ tin archí.
Ke sfirízontas pernáo ta fanária
De variése léo, ke chamogeláo
i ritídes tu kósmu, simádia ton kerón
Έfiga tin katállili stigmí
ótan to vlémma su ki esí, ichate fígi
Ki ópos perpatusa, se kitusa
ke ginósun refstós, mia stagóna,
mia stagóna stis stagónes tis vrochís.
|