Να που ξανά στην πόλη ερημώνει.
Μια καληνύχτα τρέχει στα στενά.
τη μοναξιά ελευθερώνει.
Φεγγάρια μη μου φτιάχνεις με χαρτόνι
γιατί η καρδιά τα ρίχνει στη φωτιά
κι ύστερα σου τραγουδά.
Τι ζητάς να ήξερα από μένα.
Κι αν μου γελάς,
μοιάζει το χαμόγελο σαν ψέμα.
Δε μ’ αγαπάς.
Ένα παιδί τα χέρια του σηκώνει
για να μαζέψει τ’ άστρα που μετρά.
Ο ουρανός δε χαμηλώνει.
Να που ξανά στον κόσμο ξημερώνει
μα το σκοτάδι μέσα μου γυρνά
όταν το φως τυραννά.
|
Na pu ksaná stin póli erimóni.
Mia kaliníchta tréchi sta stená.
ti monaksiá eleftheróni.
Fengária mi mu ftiáchnis me chartóni
giatí i kardiá ta ríchni sti fotiá
ki ístera su tragudá.
Ti zitás na íksera apó ména.
Ki an mu gelás,
miázi to chamógelo san pséma.
De m’ agapás.
Έna pedí ta chéria tu sikóni
gia na mazépsi t’ ástra pu metrá.
O uranós de chamilóni.
Na pu ksaná ston kósmo ksimeróni
ma to skotádi mésa mu girná
ótan to fos tiranná.
|