Η νύχτα καίει κι εγώ αφήνομαι γλυκά
πες μου τι φταίει και παραδίνομαι ξανά
πάλι δική σου θα’μαι σκιά
έρχεσαι φεύγεις με παρασύρεις σαν φτερό
μη μου ξεφεύγεις μόνη να ζήσω δεν μπορώ
έρημος νιώθω δίχως νερό
Φεγγάρια καθρέφτες της νύχτας κλέφτες
τον έρωτά μου χάνω κομμάτια θα σας κάνω
Φεγγάρια καθρέφτες της νύχτας κλέφτες
κι απόψε θα’μαι μόνη η νύχτα μου πληγώνει την καρδιά
Πως να σε διώξω αφού να φύγω δεν μπορώ
πως να σε σπρώξω από της νύχτας το λυγμό
φταις κι όμως πάντα θα σ’ αγαπώ
Ανάμεσά μας είναι δυο χρόνια σαν πληγή
μες στο μυαλό σου πάντοτε είχες τη φυγή
είσαι ένας ήλιος έξω απ’τη γη
Φεγγάρια καθρέφτες της νύχτας κλέφτες
τον έρωτά μου χάνω κομμάτια θα σας κάνω
Φεγγάρια καθρέφτες της νύχτας κλέφτες
κι απόψε θα’μαι μόνη η νύχτα μου πληγώνει την καρδιά
|
I níchta kei ki egó afínome gliká
pes mu ti ftei ke paradínome ksaná
páli dikí su tha’me skiá
érchese fevgis me parasíris san fteró
mi mu ksefevgis móni na zíso den boró
érimos niótho díchos neró
Fengária kathréftes tis níchtas kléftes
ton érotá mu cháno kommátia tha sas káno
Fengária kathréftes tis níchtas kléftes
ki apópse tha’me móni i níchta mu pligóni tin kardiá
Pos na se diókso afu na fígo den boró
pos na se sprókso apó tis níchtas to ligmó
ftes ki ómos pánta tha s’ agapó
Anámesá mas ine dio chrónia san pligí
mes sto mialó su pántote iches ti figí
ise énas ílios ékso ap’ti gi
Fengária kathréftes tis níchtas kléftes
ton érotá mu cháno kommátia tha sas káno
Fengária kathréftes tis níchtas kléftes
ki apópse tha’me móni i níchta mu pligóni tin kardiá
|