Είν’ η ζωή μας μια σταλιά,
αγάπη μια χωράει
κι αν δεν προφτάσεις να της πεις
«Αγάπη πρόσμενα να ‘ρθεις»,
φεύγει η χαρά και πάει.
Ο καθένας από μας,
μιαν αγάπη κλαίει,
το όνομα της λέει κάθε που πονά.
Ο καθένας από ‘μας,
κάποιο λάθος κάνει,
την αγάπη χάνει για παντοτινά.
Ένας λεβέντης μιαν αυγή
την πόρτα σου χτυπάει,
τρέξε να ανοίξεις, μην αργείς,
γιατί αν κάτσεις και σκεφτείς,
φεύγει η χαρά και πάει.
Ο καθένας από ‘μας,
μιαν αγάπη κλαίει,
το όνομα της λέει κάθε που πονά.
Ο καθένας από μας,
κάποιο λάθος κάνει,
την αγάπη χάνει για παντοτινά.
|
In’ i zoí mas mia staliá,
agápi mia chorái
ki an den proftásis na tis pis
«Agápi prósmena na ‘rthis»,
fevgi i chará ke pái.
O kathénas apó mas,
mian agápi klei,
to ónoma tis léi káthe pu poná.
O kathénas apó ‘mas,
kápio láthos káni,
tin agápi cháni gia pantotiná.
Έnas levéntis mian avgí
tin pórta su chtipái,
trékse na aniksis, min argis,
giatí an kátsis ke skeftis,
fevgi i chará ke pái.
O kathénas apó ‘mas,
mian agápi klei,
to ónoma tis léi káthe pu poná.
O kathénas apó mas,
kápio láthos káni,
tin agápi cháni gia pantotiná.
|