Φεύγουν καράβια στο γιαλό
κι εγώ τους γνέφω στο καλό
κι εγώ τους γνέφω στο καλό,
παράπονό μου.
Χάνομαι τώρα τις νυχτιές
μέσα στου κόσμου τις φωτιές
μέσα στου κόσμου τις φωτιές
με τ’ όνειρό μου.
Φεύγουν καράβια στο γιαλό
και με τα κύματα μιλώ
και με τα κύματα μιλώ
και τ’ όνειρό μου.
Τώρα μια πέτρινη σιωπή
είναι η δικιά μου προκοπή
είναι η δικιά μου προκοπή,
παράπονό μου.
Να ’σουνα, θάλασσα κι εσύ
και η ζωή μικρό νησί
και η ζωή μικρό νησί
να ’ρθω ν’ αράξω.
Να ’χα καρδιά μα και πυγμή
όλα στη γη σε μια στιγμή
όλα στη γη σε μια στιγμή
για να τ’ αλλάξω.
|
Fevgun karávia sto gialó
ki egó tus gnéfo sto kaló
ki egó tus gnéfo sto kaló,
paráponó mu.
Chánome tóra tis nichtiés
mésa stu kósmu tis fotiés
mésa stu kósmu tis fotiés
me t’ óniró mu.
Fevgun karávia sto gialó
ke me ta kímata miló
ke me ta kímata miló
ke t’ óniró mu.
Tóra mia pétrini siopí
ine i dikiá mu prokopí
ine i dikiá mu prokopí,
paráponó mu.
Na ’suna, thálassa ki esí
ke i zoí mikró nisí
ke i zoí mikró nisí
na ’rtho n’ arákso.
Na ’cha kardiá ma ke pigmí
óla sti gi se mia stigmí
óla sti gi se mia stigmí
gia na t’ allákso.
|