Σ’ ένα δωμάτιο αδειανό
του έρωτά μας το κενό να ζωγραφίζω,
10 τ’ Αυγούστου κι είμαι εδώ
με τη σιωπή να τραγουδώ και να νομίζω
πως ταξιδεύω σε ακτές
που δεν τις είδα μέχρι χθες και σ’ αγκαλιάζω,
είναι μια πλάνη η ζωή
κι όταν χαράξει το πρωί τρελός θα μοιάζω.
Φεύγουνε τα καλοκαίρια κι οι αγάπες μου,
γίνανε τα όνειρά μου αυταπάτες μου,
κι εγώ ζω το ίδιο έργο σ’ επανάληψη,
πώς ν’ αντέξω τη δική σου εγκατάλειψη.
Έξω απ’ την πόρτα, σιγανά,
ακούω βήματα ξανά μα είναι ξένα,
κάποιος γυρίζει τα κλειδιά
και η δική μου η καρδιά τα `χει χαμένα,
λέω δεν έχω εποχές,
όμως αν έρθουν οι βροχές θα καταλάβω,
ό,τι αξίζει ν’ αγαπώ
κι ό,τι δεν πρόλαβα να πω θα το προλάβω.
Φεύγουνε τα καλοκαίρια κι οι αγάπες μου,
γίνανε τα όνειρά μου αυταπάτες μου,
κι εγώ ζω το ίδιο έργο σ’ επανάληψη,
πώς ν’ αντέξω τη δική σου εγκατάλειψη.
|
S’ éna domátio adianó
tu érotá mas to kenó na zografízo,
10 t’ Avgustu ki ime edó
me ti siopí na tragudó ke na nomízo
pos taksidevo se aktés
pu den tis ida méchri chthes ke s’ agkaliázo,
ine mia pláni i zoí
ki ótan charáksi to pri trelós tha miázo.
Fevgune ta kalokeria ki i agápes mu,
ginane ta ónirá mu aftapátes mu,
ki egó zo to ídio érgo s’ epanálipsi,
pós n’ antékso ti dikí su egkatálipsi.
Έkso ap’ tin pórta, siganá,
akuo vímata ksaná ma ine kséna,
kápios girízi ta klidiá
ke i dikí mu i kardiá ta `chi chaména,
léo den écho epochés,
ómos an érthun i vrochés tha katalávo,
ó,ti aksízi n’ agapó
ki ó,ti den prólava na po tha to prolávo.
Fevgune ta kalokeria ki i agápes mu,
ginane ta ónirá mu aftapátes mu,
ki egó zo to ídio érgo s’ epanálipsi,
pós n’ antékso ti dikí su egkatálipsi.
|