Αργεί η φλέβα να φουσκώσει,
τρυπάει η βελόνα και την ψάχνει,
κρέμεται δίπλα μου μια αράχνη,
ποιος έχει ώρα να σκοτώσει.
Αργεί ο νους μου να μουδιάσει,
όσο αργά κυλάει το αίμα,
μάχεται το υγρό το ψέμα
μέχρι το κόκκαλο να φτάσει.
Αργεί ο νους μου να μουδιάσει.
Δε φταίω εγώ, κοίτα με φάτσα,
εγώ είμαι ο μόνος που δε φταίει,
αυτό που σαν χαρτί με καίει,
είναι εμπόρευμα στην πιάτσα.
Αργεί η φλέβα να φουσκώσει,
τρυπάει η βελόνα με ματώνει,
τρέμει το χέρι που σκοτώνει,
τρέμει το σώμα που `χει λιώσει.
Αργεί κι ώρα δεν περνάει,
λεπτά της ώρας μοιάζουν χρόνια,
η αγωνία μου αιώνια
κι όλο το είναι μου πονάει.
Αργεί κι ώρα δεν περνάει.
Δε φταίω εγώ σ’ αυτή τη πόλη,
άδικα χάνομαι αργοσβήνω,
γι’ αυτό που λόγο πια δε δίνω,
λόγο πρέπει να δώσουν όλοι.
Αργεί η φλέβα να φουσκώσει,
τρυπάει η βελόνα και την ψάχνει,
κρέμεται δίπλα μου μια αράχνη,
ποιος έχει ώρα να σκοτώσει.
Αργεί η φλέβα να φουσκώσει.
|
Argi i fléva na fuskósi,
tripái i velóna ke tin psáchni,
krémete dípla mu mia aráchni,
pios échi óra na skotósi.
Argi o nus mu na mudiási,
óso argá kilái to ema,
máchete to igró to pséma
méchri to kókkalo na ftási.
Argi o nus mu na mudiási.
De fteo egó, kita me fátsa,
egó ime o mónos pu de ftei,
aftó pu san chartí me kei,
ine ebórevma stin piátsa.
Argi i fléva na fuskósi,
tripái i velóna me matóni,
trémi to chéri pu skotóni,
trémi to sóma pu `chi liósi.
Argi ki óra den pernái,
leptá tis óras miázun chrónia,
i agonía mu eónia
ki ólo to ine mu ponái.
Argi ki óra den pernái.
De fteo egó s’ aftí ti póli,
ádika chánome argosvíno,
gi’ aftó pu lógo pia de díno,
lógo prépi na dósun óli.
Argi i fléva na fuskósi,
tripái i velóna ke tin psáchni,
krémete dípla mu mia aráchni,
pios échi óra na skotósi.
Argi i fléva na fuskósi.
|