Ο Αύγουστος του έκλεψε μια μέρα
την ύψωσε πανάκι σε μπρατσέρα
μια άλλη χρόνους τέσσερις χαμένη
σαν άσωτη επιστρέφει, μα δε μένει.
Φλεβάρης των φλεβών κουτσό ποτάμι
κυλάει σαν παράπονο στο τζάμι
Σαββάτο των ψυχών κρυφά δακρύζει
στα σπίτια των αρχόντων φτερουγίζει
Μάρωνος και Νικηφόρου και Ανθούσης τελεσφόρου
Χαραλάμπους και Βλασσίου, Κασσιανού και Θαλασσίου
Τρύφωνος και Παγκρατίου, ήλιος του μεσονυχτίου
φέγγει απότομα και λιώνει, της Υπαπαντής το χιόνι…
Η νύχτα Φαρισαίου και Τελώνου
αθώος ξένου αίματος και φόνου
ανάβει της αγάπης τα λυχνάρια
και τα παλιά διαβάζει συναξάρια
Τρύφωνος και Παγκρατίου, ήλιος του μεσονυχτίου
φέγγει απότομα και λιώνει, της Υπαπαντής το χιόνι…
|
O Avgustos tu éklepse mia méra
tin ípsose panáki se bratséra
mia álli chrónus tésseris chaméni
san ásoti epistréfi, ma de méni.
Fleváris ton flevón kutsó potámi
kilái san parápono sto tzámi
Savváto ton psichón krifá dakrízi
sta spítia ton archónton fterugizi
Máronos ke Nikifóru ke Anthusis telesfóru
Charalábus ke Olassíu, Kassianu ke Thalassíu
Trífonos ke Pagkratíu, ílios tu mesonichtíu
féngi apótoma ke lióni, tis Ipapantís to chióni…
I níchta Fariseu ke Telónu
athóos ksénu ematos ke fónu
anávi tis agápis ta lichnária
ke ta paliá diavázi sinaksária
Trífonos ke Pagkratíu, ílios tu mesonichtíu
féngi apótoma ke lióni, tis Ipapantís to chióni…
|