Φλόγες στη κορφή, ρόδο στο ποτάμι
και στου φορτηγού το τζάμι κείνο το παιδί
μες του χρόνου το πλοκάμι ψάχνει να με βρει.
Στον αέρα εκεί, στον αέρα εκεί,
τη φλογέρα του άκου, εκείνο το παιδί
για τα δυο ανήλικα του φτερωτά λαλεί,
ξεγελάει το δαίμονα του κι άλλο δεν αργεί.
Πως μπαίνουν στο τραγούδι μας
οι δρόμοι κι οι δεσμοί μας
και πως φορτίζει η ζωή
την περιπλάνηση μας.
Ζέστη του πυρού, μες τη νύχτα αηδόνι
η κυρά μου είναι μόνη μ’ ένα πέπλο αχνό
μα η ανάσα της με σώνει κι ας κοιμάται αλλού.
Χιόνια και νερά, χιόνια και νερά,
χρόνια που κυλάνε, γίνονται παιδί
τ’ όνειρό μας κι αν κρατάνε μες στα βουητά
παίρνει σάρκα κι όπου να `ναι δε πονάει πια.
Και τραγουδάει αθάνατο
σε τούτη τη κοιλάδα
και δίχως δίχτυ ακροβατεί
τι φως, τι τρυφεράδα.
|
Flóges sti korfí, ródo sto potámi
ke stu fortigu to tzámi kino to pedí
mes tu chrónu to plokámi psáchni na me vri.
Ston aéra eki, ston aéra eki,
ti flogéra tu áku, ekino to pedí
gia ta dio anílika tu fterotá lali,
ksegelái to demona tu ki állo den argi.
Pos benun sto tragudi mas
i drómi ki i desmi mas
ke pos fortízi i zoí
tin periplánisi mas.
Zésti tu piru, mes ti níchta aidóni
i kirá mu ine móni m’ éna péplo achnó
ma i anása tis me sóni ki as kimáte allu.
Chiónia ke nerá, chiónia ke nerá,
chrónia pu kiláne, ginonte pedí
t’ óniró mas ki an kratáne mes sta vuitá
perni sárka ki ópu na `ne de ponái pia.
Ke tragudái athánato
se tuti ti kiláda
ke díchos díchti akrovati
ti fos, ti triferáda.
|