Ένας ήλιος να μου γελάει κάθε μέρα πιο πολύ
το φεγγάρι να μου μιλάει κατ’ ευθείαν στην ψυχή
τώρα πέφτεις στην καρδιά μου δώρο απ’ τον ουρανό
και ανοίγω την αγκαλιά μου που’ χε κλείσει από καιρό
Κι όμως φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
να μη μου φύγεις και χαθώ
μα εγώ φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
να μην τελειώσει τ’ όνειρο
γιατί φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
πως πάλι μόνη θα βρεθώ
κι όταν μονάχη τα βράδια κοιμάμαι
νιώθω πως θα τρελαθώ.
Έν’ αστέρι μπροστά μου πέφτει κι εγώ κάνω μια ευχή
να κοιτάζω στον καθρέφτη και να βλέπω εμάς μαζί
η αγάπη που μας ενώνει πάντα να ’ναι δυνατή
και το πάθος που μας λυτρώνει να κρατήσει μια ζωή.
Κι όμως φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
να μη μου φύγεις και χαθώ
μα εγώ φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
να μην τελειώσει τ’ όνειρο
γιατί φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι
πως πάλι μόνη θα βρεθώ
κι όταν μονάχη τα βράδια κοιμάμαι
νιώθω πως θα τρελαθώ.
Κι όμως φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι.
|
Έnas ílios na mu gelái káthe méra pio polí
to fengári na mu milái kat’ efthian stin psichí
tóra péftis stin kardiá mu dóro ap’ ton uranó
ke anigo tin agkaliá mu pu’ che klisi apó keró
Ki ómos fováme, fováme, fováme
na mi mu fígis ke chathó
ma egó fováme, fováme, fováme
na min teliósi t’ óniro
giatí fováme, fováme, fováme
pos páli móni tha vrethó
ki ótan monáchi ta vrádia kimáme
niótho pos tha trelathó.
Έn’ astéri brostá mu péfti ki egó káno mia efchí
na kitázo ston kathréfti ke na vlépo emás mazí
i agápi pu mas enóni pánta na ’ne dinatí
ke to páthos pu mas litróni na kratísi mia zoí.
Ki ómos fováme, fováme, fováme
na mi mu fígis ke chathó
ma egó fováme, fováme, fováme
na min teliósi t’ óniro
giatí fováme, fováme, fováme
pos páli móni tha vrethó
ki ótan monáchi ta vrádia kimáme
niótho pos tha trelathó.
Ki ómos fováme, fováme, fováme.
|