Πέρασαν τόσα βράδια που έχω να σε δω
πλάι μου δεν υπάρχεις κι όμως είσαι εδώ
όπου κοιτάξω κι όπου αγγίξω είσαι εσύ
στο ’χω ξαναπεί είσαι όλη μου η ζωή
Και φοβάμαι, φοβάμαι, φοβάμαι για σένα πολύ
μη ραγίσεις και σπάσεις καρδιά μου κι εσύ σαν γυαλί
και φοβάμαι, φοβάμαι μακριά σου να ζω
αχ πόσο θα ’θελα να ’σουν εδώ, σ’ αγαπώ
σ’ αγαπώ, σ’ αγαπάω
Πέρασαν τόσα βράδια που έχω να σε δω
όμως να σε ξεχάσω φως μου δεν μπορώ
είσαι η μόνη ελπίδα που’χω στη ζωή
η αναπνοή μου, το τέλος μου κι αρχή
|
Pérasan tósa vrádia pu écho na se do
plái mu den ipárchis ki ómos ise edó
ópu kitákso ki ópu angikso ise esí
sto ’cho ksanapi ise óli mu i zoí
Ke fováme, fováme, fováme gia séna polí
mi ragisis ke spásis kardiá mu ki esí san gialí
ke fováme, fováme makriá su na zo
ach póso tha ’thela na ’sun edó, s’ agapó
s’ agapó, s’ agapáo
Pérasan tósa vrádia pu écho na se do
ómos na se ksecháso fos mu den boró
ise i móni elpída pu’cho sti zoí
i anapnoí mu, to télos mu ki archí
|