Πως να στο πω,
τη νύχτα πάντα τη φοβάμαι,
είν’ η σιωπή της,
μια σιωπή που καταπίνει,
όπως η τρέλα
κι όπως η παραφροσύνη,
που μες στο κλάμα της σε κλείνει,
γι’ αυτό τη νύχτα τη φοβάμαι.
Κι έστω κι αν πω,
σαν ξημερώσει θα γελάμε,
όσο κι αν λέω,
το φως κουράγιο θα μας δει,
πως να στο πω,
κάτι απ’ τη νύχτα
στις καρδιές μας θα `χει μείνει.
Πως να στο πω,
αυτός ο δρόμος με τρομάζει,
είν’ οι στροφές τους
σαν θηλειές από αγχόνη
κι όπως βαδίζω,
κάθε βήμα μου σηκώνει
της μοναξιάς την γκρίζα σκόνη,
γι’ αυτό ο δρόμος με τρομάζει.
Κι έστω κι αν πω,
φτάσαμε τώρα, δεν πειράζει
κι όσο κι αν λέω,
η περιπλάνηση τελειώνει,
πως να στο πω,
κάτι απ’ το δρόμο
τη ζωή μας θα πληγώνει.
Πως να στο πω,
εσένα πάντα σε φοβάμαι,
είν’ η ματιά σου,
ένα φως που σημαδεύει,
ένα φανάρι που κρατάει,
κάποιος που κλέβει,
λάμψη σε ασημένια σκεύη,
γι’ αυτό κι εσένα σε φοβάμαι.
Κι όσο κι αν πω,
είναι γραφτό μας ν’ αγαπάμε,
όσο κι αν λέω,
αυτά κανείς δεν τα παλεύει,
πως να στο πω,
κάτι από σένα,
μια ζωή θα με παιδεύει.
Μια ζωή θα με παιδεύει.
|
Pos na sto po,
ti níchta pánta ti fováme,
in’ i siopí tis,
mia siopí pu katapíni,
ópos i tréla
ki ópos i parafrosíni,
pu mes sto kláma tis se klini,
gi’ aftó ti níchta ti fováme.
Ki ésto ki an po,
san ksimerósi tha geláme,
óso ki an léo,
to fos kurágio tha mas di,
pos na sto po,
káti ap’ ti níchta
stis kardiés mas tha `chi mini.
Pos na sto po,
aftós o drómos me tromázi,
in’ i strofés tus
san thiliés apó agchóni
ki ópos vadízo,
káthe víma mu sikóni
tis monaksiás tin gkríza skóni,
gi’ aftó o drómos me tromázi.
Ki ésto ki an po,
ftásame tóra, den pirázi
ki óso ki an léo,
i periplánisi telióni,
pos na sto po,
káti ap’ to drómo
ti zoí mas tha pligóni.
Pos na sto po,
eséna pánta se fováme,
in’ i matiá su,
éna fos pu simadevi,
éna fanári pu kratái,
kápios pu klévi,
lámpsi se asiménia skevi,
gi’ aftó ki eséna se fováme.
Ki óso ki an po,
ine graftó mas n’ agapáme,
óso ki an léo,
aftá kanis den ta palevi,
pos na sto po,
káti apó séna,
mia zoí tha me pedevi.
Mia zoí tha me pedevi.
|