Φοβάμαι για σένα, φοβάμαι. Φοβάμαι
τη σκέψη που σε σπρώχνει στο παράθυρο.
Τις κινήσεις σου φοβάμαι κι αυτά τα λόγια
που δε λένε, μα ένα θέλω να σου πω μυστικό.
Κλείσε τις πόρτες, είναι πιο εύκολο
να πεθαίνει κανείς παρά ν’ αγαπάει
κι εγώ θέλω να ζήσω αγάπη μου.
Φοβάμαι για σένα, φοβάμαι.
Φοβάμαι αυτή τη σκιά στ’ άσπρο σου
πρόσωπο, τις κινήσεις σου φοβάμαι
κι αυτά τα μάτια που όλο κλαίνε, μα ένα θέλω
να σου πω μυστικό, δώσ’ μου το χέρι.
Είναι πιο εύκολο να πεθαίνει κανείς
παρά ν’ αγαπάει
κι εγώ θέλω να ζήσω αγάπη μου.
|
Fováme gia séna, fováme. Fováme
ti sképsi pu se spróchni sto paráthiro.
Tis kinísis su fováme ki aftá ta lógia
pu de léne, ma éna thélo na su po mistikó.
Klise tis pórtes, ine pio efkolo
na petheni kanis pará n’ agapái
ki egó thélo na zíso agápi mu.
Fováme gia séna, fováme.
Fováme aftí ti skiá st’ áspro su
prósopo, tis kinísis su fováme
ki aftá ta mátia pu ólo klene, ma éna thélo
na su po mistikó, dós’ mu to chéri.
Ine pio efkolo na petheni kanis
pará n’ agapái
ki egó thélo na zíso agápi mu.
|