Λυπάμαι γι’ αυτά που θα ‘ρθούνε
κι όχι για κείνα που έχουν συμβεί.
Λυπάμαι που θα ‘μαστε νέοι
και δε θα υπάρχει καμιά επαφή.
Φοβάμαι, φοβάμαι
της μοναξιάς την εποχή,
που θα ‘ναι το σπίτι
και για τους δυο μια φυλακή.
Λυπάμαι που δε θα μπορούμε
ν’ αρχίσουμε πάλι καινούργια ζωή.
Λυπάμαι που θα ‘μαστε ξένοι
και όμως, θα πρέπει να ζούμε μαζί.
Φοβάμαι, φοβάμαι
της μοναξιάς την εποχή,
που θα ‘ναι το σπίτι
και για τους δυο μια φυλακή.
|
Lipáme gi’ aftá pu tha ‘rthune
ki óchi gia kina pu échun simvi.
Lipáme pu tha ‘maste néi
ke de tha ipárchi kamiá epafí.
Fováme, fováme
tis monaksiás tin epochí,
pu tha ‘ne to spíti
ke gia tus dio mia filakí.
Lipáme pu de tha borume
n’ archísume páli kenurgia zoí.
Lipáme pu tha ‘maste kséni
ke ómos, tha prépi na zume mazí.
Fováme, fováme
tis monaksiás tin epochí,
pu tha ‘ne to spíti
ke gia tus dio mia filakí.
|