Φταις εσύ που ξενυχτάω,
που τα πίνω και μεθάω.
Φταις εσύ, παράπονό μου,
που ’χω χάσει το μυαλό μου.
Φταις εσύ που με λένε αλήτη,
φταις εσύ που με λένε ξενύχτη,
φταις εσύ στο μηδέν που ’χω φτάσει,
φταις εσύ γιατί μ’ έχεις ξεχάσει.
Φταις εσύ που δε γελάω,
το σταυρό σου κουβαλάω.
Φταις εσύ κι η απονιά σου
και η ψεύτρα η καρδιά σου.
Φταις εσύ που με λένε αλήτη,
φταις εσύ που με λένε ξενύχτη,
φταις εσύ στο μηδέν που ’χω φτάσει,
φταις εσύ γιατί μ’ έχεις ξεχάσει.
|
Ftes esí pu ksenichtáo,
pu ta píno ke metháo.
Ftes esí, paráponó mu,
pu ’cho chási to mialó mu.
Ftes esí pu me léne alíti,
ftes esí pu me léne kseníchti,
ftes esí sto midén pu ’cho ftási,
ftes esí giatí m’ échis ksechási.
Ftes esí pu de geláo,
to stavró su kuvaláo.
Ftes esí ki i aponiá su
ke i pseftra i kardiá su.
Ftes esí pu me léne alíti,
ftes esí pu me léne kseníchti,
ftes esí sto midén pu ’cho ftási,
ftes esí giatí m’ échis ksechási.
|