Όταν το σπίτι με πνίγει τα βράδια,
όταν μονάχος περπατώ στα σκοτάδια,
όταν αμήχανα καπνίζω,
όταν πίνω
και τα φιλιά μου δίχως νόημα
όταν δίνω
μου φταις εσύ
Όταν τις νύχτες παραμιλάω
και προσποιούμαι πως αντέχω, γελάω
όταν παθιάζομαι
με λάθος συγκινήσεις
και στο κενό ακροβατώντας, ψάχνω λύσεις
μου φταις εσύ
Φταις εσύ
που ζεις ακόμα στο μυαλό μου.
Φταις εσύ
μα αντί για σένα τιμωρώ τον εαυτό μου
Όταν τραγούδια σου αφιερώνω,
τον έρωτα να `ρχεται όταν πεισμώνω,
όταν μετράω τη ζωή με απουσίες
και απολογούμαι σε παλιές φωτογραφίες,
μου φταις εσύ
|
Όtan to spíti me pnígi ta vrádia,
ótan monáchos perpató sta skotádia,
ótan amíchana kapnízo,
ótan píno
ke ta filiá mu díchos nóima
ótan díno
mu ftes esí
Όtan tis níchtes paramiláo
ke prospiume pos antécho, geláo
ótan pathiázome
me láthos sigkinísis
ke sto kenó akrovatóntas, psáchno lísis
mu ftes esí
Ftes esí
pu zis akóma sto mialó mu.
Ftes esí
ma antí gia séna timoró ton eaftó mu
Όtan tragudia su afieróno,
ton érota na `rchete ótan pismóno,
ótan metráo ti zoí me apusíes
ke apologume se paliés fotografíes,
mu ftes esí
|