|
Έξω βρέχει κι η καρδιά μου δεν αντέχει
στη μορφή σου ο νους μου τρέχει
και ταιριάζει η μοναξιά μου στον καιρό
Πράγματά σου αγκαλιάζω,
πίνω και δε λογαριάζω
στον εαυτό μου αν θα κάνω και κακό
Φθινοπωρινή αγάπη
της ψυχής μου γιασεμί
ας ερχόσουνα για λίγο
κι ας χανόσουν στη βροχή
Δειλινό του παραδείσου
αυγουστιάτικο πρωί
ας γινόσουν βοριαδάκι
να μ’ αγγίξεις μια στιγμή
Έξω βρέχει και στα τζάμια που θαμπώσαν
γράφω για όσα με προδώσαν
και ταιριάζει η μοναξιά μου στον καιρό
Όλα γύρω σε θυμίζουν
και το νου μου βασανίζουν
και φοβάμαι μες στη νύχτα μη χαθώ
|
Έkso vréchi ki i kardiá mu den antéchi
sti morfí su o nus mu tréchi
ke teriázi i monaksiá mu ston keró
Prágmatá su agkaliázo,
píno ke de logariázo
ston eaftó mu an tha káno ke kakó
Fthinoporiní agápi
tis psichís mu giasemí
as erchósuna gia lígo
ki as chanósun sti vrochí
Dilinó tu paradisu
avgustiátiko pri
as ginósun voriadáki
na m’ angiksis mia stigmí
Έkso vréchi ke sta tzámia pu thabósan
gráfo gia ósa me prodósan
ke teriázi i monaksiá mu ston keró
Όla giro se thimízun
ke to nu mu vasanízun
ke fováme mes sti níchta mi chathó
|
