Το ξέρω πως τα πήρε πια η βροχή
τα λόγια που ποτέ δε μου `χες πει
Μα εγώ τα καταλάβαινα
παιδί και μεταλάβαινα
του έρωτά σου τ’ άχραντα μυστήρια
Που πάει ο έρωτας όταν πεθάνει
Σε ποιο αστέρι, σε ποιον ουρανό
Φοράει της νύχτας το στεφάνι
Ή βάφει πορφυρό το δειλινό
Της άνοιξης το πρώτο δειλινό
Το ξέρεις πως δε φτάνει πια ο καιρός
να σβήσει εκείνο τ’ άγριο το φως
Τις νύχτες που σε γλύκαινα
σαν γυμνασμένη λύκαινα
του έρωτα ζητώντας τα μαρτύρια
Που πάει ο έρωτας όταν πεθάνει
Σε ποιο αστέρι, σε ποιον ουρανό
Φοράει της νύχτας το στεφάνι
Ή βάφει πορφυρό το δειλινό
Της άνοιξης το πρώτο δειλινό
|
To kséro pos ta píre pia i vrochí
ta lógia pu poté de mu `ches pi
Ma egó ta katalávena
pedí ke metalávena
tu érotá su t’ áchranta mistíria
Pu pái o érotas ótan petháni
Se pio astéri, se pion uranó
Forái tis níchtas to stefáni
Ή váfi porfiró to dilinó
Tis ániksis to próto dilinó
To kséris pos de ftáni pia o kerós
na svísi ekino t’ ágrio to fos
Tis níchtes pu se glíkena
san gimnasméni líkena
tu érota zitóntas ta martíria
Pu pái o érotas ótan petháni
Se pio astéri, se pion uranó
Forái tis níchtas to stefáni
Ή váfi porfiró to dilinó
Tis ániksis to próto dilinó
|