Είμαι ο ανθός της ζωής,
το κρινάκι τ’ ουρανού,
που το φύτεψαν στη Γης,
Κάποια μέρα θα ψηλώσω…
Δάκρυ εσύ, της βροχής,
πότισε με, να ανεβώ
ως τις βουνοκορφές της Γης.
Φύλλο φύλλο κι ανεβαίνω
και ψηλώνω και μακραίνω,
Αστραπές κι αν με χτυπάνε
Κεραυνέ δεν σε φοβάμαι,
Φύλλο φύλλο θ’ ανεβώ
στο ψηλότερο βουνό
Άστρο χρυσό της Αυγής,
φώτισέ με για να δω
ως τις Ανατολές της Γης…
Φύλλο φύλλο κι ανεβαίνω
και ψηλώνω και μακραίνω,
Αστραπές κι αν με χτυπάνε
Κεραυνέ δεν σε φοβάμαι,
Φύλλο φύλλο θ’ ανεβώ
στο ψηλότερο βουνό
|
Ime o anthós tis zoís,
to krináki t’ uranu,
pu to fítepsan sti Gis,
Kápia méra tha psilóso…
Dákri esí, tis vrochís,
pótise me, na anevó
os tis vunokorfés tis Gis.
Fíllo fíllo ki aneveno
ke psilóno ke makreno,
Astrapés ki an me chtipáne
Keravné den se fováme,
Fíllo fíllo th’ anevó
sto psilótero vunó
Άstro chrisó tis Avgís,
fótisé me gia na do
os tis Anatolés tis Gis…
Fíllo fíllo ki aneveno
ke psilóno ke makreno,
Astrapés ki an me chtipáne
Keravné den se fováme,
Fíllo fíllo th’ anevó
sto psilótero vunó
|