Φώναξέ με, αγάπη, φώναξέ με…
στο νυχτωμένο σπίτι ν’ ακουστεί η φωνή σου
προτού μέσα στη νύχτα να χαθώ
στους λυπημένους κήπους ανατέλλεις.
Φώναξέ με αγάπη, φώναξέ με…
Κράτησέ με, αγάπη, κράτησέ με…
μη μ’ αφήνεις τόσες νύχτες μόνη
στα γέρικα πλατάνια και στις δάφνες
το βράδυ πια δεν αγρυπνά
Κράτησέ με, αγάπη, κράτησέ με…
|
Fónaksé me, agápi, fónaksé me…
sto nichtoméno spíti n’ akusti i foní su
protu mésa sti níchta na chathó
stus lipiménus kípus anatéllis.
Fónaksé me agápi, fónaksé me…
Krátisé me, agápi, krátisé me…
mi m’ afínis tóses níchtes móni
sta gérika platánia ke stis dáfnes
to vrádi pia den agripná
Krátisé me, agápi, krátisé me…
|