Ξημέρωσε το καλοκαίρι
κι ήρθε ο ήλιος να το δει και πύρωσε.
Ξημέρωσε κι όσα ο ύπνος
είχε χθες βράδυ ορκιστεί τα πλήρωσε.
Κι είναι το πρώτο φως της μέρας
που σου ταιριάζει να φοράς,
γιατί αλλιώς σε φανερώνει
κι αλλιώς σε κάνει να κοιτάς,
σαν μ’ αγαπάς.
Κι έγινε η μέρα μεσημέρι
κι ήταν οι άνθρωποι βιαστικοί και τρέχανε.
Κι είχανε τ’ όνειρο στο χέρι,
το βγάζαν βόλτα σαν σκυλί που πέθανε.
Κι είν’ ένα φως το μεσημέρι
που σου ταιριάζει να φοράς,
γιατί αλλιώς σε φανερώνει
κι αλλιώς σε κάνει να κοιτάς
σαν μ’ αγαπάς.
Κοίτα πώς γέρνει τώρα ο ήλιος
και μεγαλώνει τις σκιές στα χώματα.
Και πώς κοιτάζουν προς τα μέσα
κι αφήνουν να τα φανταστείς τα χρώματα.
Κι είν’ ένα φως μες το σκοτάδι
που σου ταιριάζει να φοράς,
γιατί αλλιώς σε φανερώνει
κι αλλιώς σε κάνει να κοιτάς,
σαν μ’ αγαπάς.
|
Ksimérose to kalokeri
ki írthe o ílios na to di ke pírose.
Ksimérose ki ósa o ípnos
iche chthes vrádi orkisti ta plírose.
Ki ine to próto fos tis méras
pu su teriázi na forás,
giatí alliós se faneróni
ki alliós se káni na kitás,
san m’ agapás.
Ki égine i méra mesiméri
ki ítan i ánthropi viastiki ke tréchane.
Ki ichane t’ óniro sto chéri,
to vgázan vólta san skilí pu péthane.
Ki in’ éna fos to mesiméri
pu su teriázi na forás,
giatí alliós se faneróni
ki alliós se káni na kitás
san m’ agapás.
Kita pós gérni tóra o ílios
ke megalóni tis skiés sta chómata.
Ke pós kitázun pros ta mésa
ki afínun na ta fantastis ta chrómata.
Ki in’ éna fos mes to skotádi
pu su teriázi na forás,
giatí alliós se faneróni
ki alliós se káni na kitás,
san m’ agapás.
|