Μην κλαις για μένα, φως του φεγγαριού,
δε θέλω να λυπάσαι,
στη μοναξιά του δειλινού,
παρηγοριά μου να `σαι,
στη μοναξιά του δειλινού,
παρηγοριά μου να `σαι.
Να με κεράσεις λόγια φιλικά,
να με παρηγορήσεις,
κι αν δεις τα μάτια μου υγρά
μην με παρεξηγήσεις,
κι αν δεις τα μάτια μου υγρά
μην με παρεξηγήσεις.
Κι αν σ’ έχω ανάγκη, πρέπει να βιαστείς,
σε λίγο ξημερώνει,
εσύ στη μέρα θα χαθείς
κι εγώ στη γκρίζα σκόνη,
εσύ στη μέρα θα χαθείς
κι εγώ στη γκρίζα σκόνη.
|
Min kles gia ména, fos tu fengariu,
de thélo na lipáse,
sti monaksiá tu dilinu,
parigoriá mu na `se,
sti monaksiá tu dilinu,
parigoriá mu na `se.
Na me kerásis lógia filiká,
na me parigorísis,
ki an dis ta mátia mu igrá
min me pareksigísis,
ki an dis ta mátia mu igrá
min me pareksigísis.
Ki an s’ écho anágki, prépi na viastis,
se lígo ksimeróni,
esí sti méra tha chathis
ki egó sti gkríza skóni,
esí sti méra tha chathis
ki egó sti gkríza skóni.
|