Μου ‘παν θα φύγω με των έντεκα το τραίνο
μαζί ας πιούμε το κρασί της λησμονιάς
εγώ σπουργίτι μες στον δρόμο πατημένο
κι εσύ λουλούδι που ξεφύλλισε ο χιονιάς
Γεια σου λοιπόν και μη φοβάσαι θα ξεχάσεις
τι κι αν πασχίσαμε ν’ αλλάξουμε ζωή
Τους πρώτους μήνες κάθε μέρα θα μου γράφεις
μα θα ‘σαι μ’ άλλον σαν γυρίσω ένα πρωί
Ένα παράπονο πικρό τα μάτια στάζουν
βαρύ το βράδυ κι η καρδιά μου αργοχτυπά
μα είναι ο καιρός πολύς και οι καρδιές αλλάζουν
ξεχνάει εύκολα κανείς ό,τι αγαπά
|
Mu ‘pan tha fígo me ton énteka to treno
mazí as piume to krasí tis lismoniás
egó spurgiti mes ston drómo patiméno
ki esí luludi pu ksefíllise o chioniás
Gia su lipón ke mi fováse tha ksechásis
ti ki an paschísame n’ alláksume zoí
Tus prótus mínes káthe méra tha mu gráfis
ma tha ‘se m’ állon san giríso éna pri
Έna parápono pikró ta mátia stázun
varí to vrádi ki i kardiá mu argochtipá
ma ine o kerós polís ke i kardiés allázun
ksechnái efkola kanis ó,ti agapá
|