|
Τη νύχτα που κοιμούνται τα πουλιά
βγαίνουν κάτι έρημα παιδιά
κι έρχονται στην πόρτα σου κρυφά
T’ αστέρια που κοιτούν από ψηλά
ξαγρυπνούν μαζί με τα παιδιά
και σου νανουρίζουν την καρδιά
Γειτονάκι μου στη μικρή σου πόρτα
αστεράκι μου ξενύχτησα κι εγώ
αδερφάκι μου το φεγγάρι ρώτα
γειτονάκι μου αχ πόσο σ’ αγαπώ
Την ώρα που γυρνώ απ’ τη δουλειά
κάνω όρκο μέσα μου βαθιά
να μη `ρθω στην πόρτα σου ξανά
Μα όταν πέσει πάλι η νυχτιά
η παλιά λαχτάρα μου ξυπνά
και μου τυραννάει την καρδιά
Γειτονάκι μου στη μικρή σου πόρτα
αστεράκι μου ξενύχτησα κι εγώ
αδερφάκι μου το φεγγάρι ρώτα
γειτονάκι μου αχ πόσο σ’ αγαπώ
|
Ti níchta pu kimunte ta puliá
vgenun káti érima pediá
ki érchonte stin pórta su krifá
T’ astéria pu kitun apó psilá
ksagripnun mazí me ta pediá
ke su nanurízun tin kardiá
Gitonáki mu sti mikrí su pórta
asteráki mu kseníchtisa ki egó
aderfáki mu to fengári róta
gitonáki mu ach póso s’ agapó
Tin óra pu girnó ap’ ti duliá
káno órko mésa mu vathiá
na mi `rtho stin pórta su ksaná
Ma ótan pési páli i nichtiá
i paliá lachtára mu ksipná
ke mu tirannái tin kardiá
Gitonáki mu sti mikrí su pórta
asteráki mu kseníchtisa ki egó
aderfáki mu to fengári róta
gitonáki mu ach póso s’ agapó
|
