Όταν πέφτουνε τα φύλλα νιώθω μόνος
σε θυμάμαι σαν την άνοιξη του χθες
δε μου πάει το φθινόπωρο εμένα
μου θυμίζει κάποιες άλλες εποχές
Τα γεμάτα τα φεγγάρια αν θέλεις πάρ’ τα
την ανατολή μου αν θέλεις το πρωί
μα τη δύση μου αυτή άσ’ την για μένα
δεν τη θέλω να τη ζήσουμε μαζί
Σαν μοναχικό αστέρι θα σε κρύψω
στην καρδία μου θα σε βάλω φυλαχτό
στα σκοτάδια μου για ήλιο εγώ θα σ’ έχω
η αγάπη μου θα φτάνει για τους δυο
Τα γεμάτα τα φεγγάρια αν θέλεις πάρ’ τα
την ανατολή μου αν θέλεις το πρωί
μα τη δύση μου αυτή άσ’ την για μένα
δεν τη θέλω να τη ζήσουμε μαζί
|
Όtan péftune ta fílla niótho mónos
se thimáme san tin ániksi tu chthes
de mu pái to fthinóporo eména
mu thimízi kápies álles epochés
Ta gemáta ta fengária an thélis pár’ ta
tin anatolí mu an thélis to pri
ma ti dísi mu aftí ás’ tin gia ména
den ti thélo na ti zísume mazí
San monachikó astéri tha se krípso
stin kardía mu tha se válo filachtó
sta skotádia mu gia ílio egó tha s’ écho
i agápi mu tha ftáni gia tus dio
Ta gemáta ta fengária an thélis pár’ ta
tin anatolí mu an thélis to pri
ma ti dísi mu aftí ás’ tin gia ména
den ti thélo na ti zísume mazí
|