Γέρνει ο ήλιος και μαζί του όλη η μέρα
έτσι να έγερνα μαζί τους κι εγώ
και να χαθώ και να σβηστώ όπως η μέρα
και να ανθίζω με το πρώτο πρωινό
Γιατί οι άνθρωποι τόσο μικροί
γιατί η αγάπη να ’χει τέλος στη ζωή
γιατί οι άνθρωποι τόσο πικροί
κι εγώ κι εσύ, κι εγώ κι εσύ τόσο μικροί
Την κάθε νύχτα δεν μπορώ, δεν την αντέχω
όταν με φτάνει μου ματώνει την ψυχή
κι οι αναμνήσεις μου καρφώνουν το μυαλό μου
και με κρατάνε ώσπου να ’ρθει το πρωί
Γιατί οι άνθρωποι τόσο μικροί
γιατί η αγάπη να ’χει τέλος στη ζωή
γιατί οι άνθρωποι τόσο πικροί
κι εγώ κι εσύ, κι εγώ κι εσύ τόσο μικροί
Γέρνει ο ήλιος και μαζί του όλο το φως
κι όλα τα χρώματα να γίνουν όλα ένα
να ’ταν και να ’μπαινα στο πέπλο τους αυτό
και το πρωί να πω στον κόσμο καλημέρα
Γιατί οι άνθρωποι τόσο μικροί
γιατί η αγάπη να ’χει τέλος στη ζωή
γιατί οι άνθρωποι τόσο πικροί
κι εγώ κι εσύ, κι εγώ κι εσύ τόσο μικροί
|
Gerni o ílios ke mazí tu óli i méra
étsi na égerna mazí tus ki egó
ke na chathó ke na svistó ópos i méra
ke na anthízo me to próto prinó
Giatí i ánthropi tóso mikri
giatí i agápi na ’chi télos sti zoí
giatí i ánthropi tóso pikri
ki egó ki esí, ki egó ki esí tóso mikri
Tin káthe níchta den boró, den tin antécho
ótan me ftáni mu matóni tin psichí
ki i anamnísis mu karfónun to mialó mu
ke me kratáne óspu na ’rthi to pri
Giatí i ánthropi tóso mikri
giatí i agápi na ’chi télos sti zoí
giatí i ánthropi tóso pikri
ki egó ki esí, ki egó ki esí tóso mikri
Gerni o ílios ke mazí tu ólo to fos
ki óla ta chrómata na ginun óla éna
na ’tan ke na ’bena sto péplo tus aftó
ke to pri na po ston kósmo kaliméra
Giatí i ánthropi tóso mikri
giatí i agápi na ’chi télos sti zoí
giatí i ánthropi tóso pikri
ki egó ki esí, ki egó ki esí tóso mikri
|