Έφτασε λοιπόν η ώρα για να πεις αντίο
και το δρόμο να τραβήξεις για το χωρισμό
μοναξιά και ανηφόρα έχουμε κι οι δύο
μια αγκαλιά το όνειρό μας που έμεινε μισό
Δεν ξέρω πως γη κι ουρανός
το κανονίσανε μαζί
και μοιάζει τώρα το φιλί
συννεφιασμένη Κυριακή
Κράτα με για λίγο ακόμα πριν χαθείς απόψε
δώσ’ μου το γλυκό σου σώμα τελευταία φορά
μη μου λες ότι λυπάσαι και το φόβο διώξε
τι θα γίνω δε σε νοιάζει και δε σ’αφορά
Δεν ξέρω πως γη κι ουρανός
το κανονίσανε μαζί
και μοιάζει τώρα το φιλί
συννεφιασμένη Κυριακή
|
Έftase lipón i óra gia na pis antío
ke to drómo na travíksis gia to chorismó
monaksiá ke anifóra échume ki i dío
mia agkaliá to óniró mas pu émine misó
Den kséro pos gi ki uranós
to kanonísane mazí
ke miázi tóra to filí
sinnefiasméni Kiriakí
Kráta me gia lígo akóma prin chathis apópse
dós’ mu to glikó su sóma teleftea forá
mi mu les óti lipáse ke to fóvo diókse
ti tha gino de se niázi ke de s’aforá
Den kséro pos gi ki uranós
to kanonísane mazí
ke miázi tóra to filí
sinnefiasméni Kiriakí
|