|
Επειδή η λογική τελειώνει εκεί που αρχίζεις εσύ
και μ’ ένα σου άγγιγμα όλα γκρεμίζονται
και πάλι χτίζονται απ’ την αρχή
κι όλα τ’ αστέρια κι οι γαλαξίες
χορεύουν μέσα μου ως το πρωί
γι’ αυτό σ’ αγαπώ…
Επειδή χαράζεις καινούριες πληγές στο κορμί μου
και γίνομαι χώμα, σάρκα κι αίμα και γίνεσαι εσύ η ψυχή μου
κι οι άγρυπνες νύχτες φεύγουν πέρα μακριά απ’ τη ζωή μου
γι’ αυτό σ’ αγαπώ…
Κι επειδή υπάρχουν τόσες χιλιάδες επειδή για να σου πω
και μόνο στα χέρια σου νιώθω ατόφιος εγώ
κι όπου κι αν ψάξω στου μυαλού μου τις γωνιές εσένα θα βρω.
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ, γι’ αυτό σ’ αγαπώ,
γι’ αυτό σ’ αγαπώ, γι’ αυτό σ’ αγαπώ…
Επειδή γεμίζεις πουλιά και χρώματα κάθε αίσθησή μου
κι ένας τυφλός ανάβει ένα φως
να δει βαθιά μες στη συνείδησή μου
και δε μου ‘μεινε ούτε μια ντροπή,
να φτύσω απάνω της μ’ όλη τη δύναμή μου
γι’ αυτό σ’ αγαπώ…
Ε, και με σκορπάς και με μαζεύεις
στων ψαράδων τα δίχτυα τις βραδιές
και στης φυσαρμόνικας τις νότες,
τις πιο σκληρές, τις πιο τρυφερές
κι οι χαρές μου όλες βγαίνουν στα πεζοδρόμια γυμνές
γι’ αυτό σ’ αγαπώ…
|
Epidí i logikí telióni eki pu archízis esí
ke m’ éna su ángigma óla gkremízonte
ke páli chtízonte ap’ tin archí
ki óla t’ astéria ki i galaksíes
chorevun mésa mu os to pri
gi’ aftó s’ agapó…
Epidí charázis kenuries pligés sto kormí mu
ke ginome chóma, sárka ki ema ke ginese esí i psichí mu
ki i ágripnes níchtes fevgun péra makriá ap’ ti zoí mu
gi’ aftó s’ agapó…
Ki epidí ipárchun tóses chiliádes epidí gia na su po
ke móno sta chéria su niótho atófios egó
ki ópu ki an psákso stu mialu mu tis goniés eséna tha vro.
Gi’ aftó s’ agapó, gi’ aftó s’ agapó,
gi’ aftó s’ agapó, gi’ aftó s’ agapó…
Epidí gemízis puliá ke chrómata káthe esthisí mu
ki énas tiflós anávi éna fos
na di vathiá mes sti sinidisí mu
ke de mu ‘mine ute mia ntropí,
na ftíso apáno tis m’ óli ti dínamí mu
gi’ aftó s’ agapó…
E, ke me skorpás ke me mazevis
ston psarádon ta díchtia tis vradiés
ke stis fisarmónikas tis nótes,
tis pio sklirés, tis pio triferés
ki i charés mu óles vgenun sta pezodrómia gimnés
gi’ aftó s’ agapó…
|
