Με πιάνει η βροχή, γυρίζω το πρωί
θα κάνω έναν καφέ, τα όχι γίναν «ναι»
σκοτάδι διαρκώς ανάβω λίγο φως
απλώνεται σκιά κανένας πουθενά
Η αγάπη αλλάζει και γίνεται φωτιά
μια σφαίρα στην καρδιά
κανένας δεν γελά αυτή την φορά
μια σφαίρα στην καρδιά
πληγώθηκα βαθιά
κανέναν δεν νικά κι αυτή την φορά
Φωνάζω ένα ταξί θα πάω κι όπου βγει
το καλοκαίρι αυτό το έζησα μισό
Η αγάπη αλλάζει και γίνεται φωτιά
μια σφαίρα στην καρδιά
κανένας δεν γελά αυτή την φορά
μια σφαίρα στην καρδιά
πληγώθηκα βαθιά
κανέναν δεν νικά κι αυτή την φορά
|
Me piáni i vrochí, girízo to pri
tha káno énan kafé, ta óchi ginan «ne»
skotádi diarkós anávo lígo fos
aplónete skiá kanénas puthená
I agápi allázi ke ginete fotiá
mia sfera stin kardiá
kanénas den gelá aftí tin forá
mia sfera stin kardiá
pligóthika vathiá
kanénan den niká ki aftí tin forá
Fonázo éna taksí tha páo ki ópu vgi
to kalokeri aftó to ézisa misó
I agápi allázi ke ginete fotiá
mia sfera stin kardiá
kanénas den gelá aftí tin forá
mia sfera stin kardiá
pligóthika vathiá
kanénan den niká ki aftí tin forá
|