Αν δε σ’ ακούσω να μιλάς, ποτέ να μη γυρίσω
Αν δε σ’ ακούσω να χτυπάς παντού, όπως παλιά
Τόσα σκαλιά κατέβηκα για να σε φέρω πίσω
Ένα δικό σου ξύπνημα είν’ όλη μου η μιλιά
Αν δεν ακούσω από παντού να ξεπηδά η φωνή σου
Γλυκιά λαλιά, σκληρή λαλιά, η μόνη αληθινή
Αν δεν τη φέρουν οι ουρανοί, οι ποταμοί, θυμήσου
Αν δεν τη φέρουν τα πουλιά, ο αέρας, η βροχή
Αν δε σ’ ακούσω να δονείς το σώμα, την ψυχή μου
Κι ο χτύπος σου σαν το σεισμό να σπαρταρά τη γη
Θα χτίσω μια σφηκοφωλιά ν’ αφήσω το κορμί μου
Να γίνει η λάσπη, το νερό θυσία στο κεντρί
Αν δεν ακούσω από παντού να ξεπηδά η φωνή σου
Γλυκιά λαλιά, σκληρή λαλιά, η μόνη αληθινή
Αν δεν τη φέρουν οι ουρανοί, οι ποταμοί, θυμήσου
Αν δεν τη φέρουν τα πουλιά, ο αέρας, η βροχή
Θα στήσω παραμιλητό σ’ όλα τα στόματά τους
Κι ό,τι θυμάμαι απ’ το ρυθμό κι από τη μουσική
Θ’ αντιλαλώ σαν το παιδί στα μέρη τα δικά τους
Χίλιες φωνές στο λόγο σου σαν μια ν’ αναδυθεί
|
An de s’ akuso na milás, poté na mi giríso
An de s’ akuso na chtipás pantu, ópos paliá
Tósa skaliá katévika gia na se féro píso
Έna dikó su ksípnima in’ óli mu i miliá
An den akuso apó pantu na ksepidá i foní su
Glikiá laliá, sklirí laliá, i móni alithiní
An den ti férun i urani, i potami, thimísu
An den ti férun ta puliá, o aéras, i vrochí
An de s’ akuso na donis to sóma, tin psichí mu
Ki o chtípos su san to sismó na spartará ti gi
Tha chtíso mia sfikofoliá n’ afíso to kormí mu
Na gini i láspi, to neró thisía sto kentrí
An den akuso apó pantu na ksepidá i foní su
Glikiá laliá, sklirí laliá, i móni alithiní
An den ti férun i urani, i potami, thimísu
An den ti férun ta puliá, o aéras, i vrochí
Tha stíso paramilitó s’ óla ta stómatá tus
Ki ó,ti thimáme ap’ to rithmó ki apó ti musikí
Th’ antilaló san to pedí sta méri ta diká tus
Chílies fonés sto lógo su san mia n’ anadithi
|