Απόψε πάλι στο ποτήρι θα το ρίξω
και στο μεθύσι το γλυκό θα ζαλιστώ
και τα φαρμάκια μου σ’ αυτό μέσα θα πνίξω
για να μπορέσω μια σταλιά να ξεχαστώ.
Μα όσο κι αν πιω για την αγάπη τη δική σου
απ’ το μεράκι να ξεφύγω δεν μπορώ,
μες στο ποτήρι βλέπω πάντα τη μορφή σου
κι είναι μαρτύριο για μένα φοβερό.
Είναι το σπίτι αδειανό και ρημαγμένο
και τα σημάδια σου ακόμα ζωντανά
γι’ αυτό γυρίζω με κεφάλι ζαλισμένο
έτσι και κάνω την καρδιά να μην πονά.
|
Apópse páli sto potíri tha to ríkso
ke sto methísi to glikó tha zalistó
ke ta farmákia mu s’ aftó mésa tha pníkso
gia na boréso mia staliá na ksechastó.
Ma óso ki an pio gia tin agápi ti dikí su
ap’ to meráki na ksefígo den boró,
mes sto potíri vlépo pánta ti morfí su
ki ine martírio gia ména foveró.
Ine to spíti adianó ke rimagméno
ke ta simádia su akóma zontaná
gi’ aftó girízo me kefáli zalisméno
étsi ke káno tin kardiá na min poná.
|