|
Έβαλα όρκο στις πληγές
να καίω τ’ αγιοκέρι
να ‘χει στιγμές θαυματουργές
να σε ξυπνούν οι χαραυγές
να είναι καλοκαίρι
Πώς γίνεται να μην πονάς
πώς γίνεται κι αντέχεις
πόσο σ’ αγάπησα ξεχνάς
κι από δίπλα μου περνάς
χωρίς να με προσέχεις
Πάντα για σένα θα ‘μαι εδώ
μακριά σου δε θα φύγω
κι όλου του πόθου μου το αχ
σ’ ένα ζεϊμπέκικο σαμπάχ
τα βράδια θα τον πνίγω
Ο μερακλής ο άνθρωπος
πονάει και δεν το λέει
μα αν τον κοιτάξεις θα στο πουν
τα δυο του μάτια που μιλούν
για την καρδιά που κλαίει
Μέσα από μέρες αδειανές
κι απ’ τα δικά σου χάδια
γεννήθηκε ένας αμανές
που τραγουδούν οι χριστιανές
στου κόσμου τα σκοτάδια
Πάντα για σένα θα ‘μαι εδώ
μακριά σου δε θα φύγω
κι όλου του πόθου μου το αχ
σ’ ένα ζεϊμπέκικο σαμπάχ
τα βράδια θα τον πνίγω
|
Έvala órko stis pligés
na keo t’ agiokéri
na ‘chi stigmés thafmaturgés
na se ksipnun i charavgés
na ine kalokeri
Pós ginete na min ponás
pós ginete ki antéchis
póso s’ agápisa ksechnás
ki apó dípla mu pernás
chorís na me proséchis
Pánta gia séna tha ‘me edó
makriá su de tha fígo
ki ólu tu póthu mu to ach
s’ éna zeibékiko sabách
ta vrádia tha ton pnígo
O meraklís o ánthropos
ponái ke den to léi
ma an ton kitáksis tha sto pun
ta dio tu mátia pu milun
gia tin kardiá pu klei
Mésa apó méres adianés
ki ap’ ta diká su chádia
genníthike énas amanés
pu tragudun i christianés
stu kósmu ta skotádia
Pánta gia séna tha ‘me edó
makriá su de tha fígo
ki ólu tu póthu mu to ach
s’ éna zeibékiko sabách
ta vrádia tha ton pnígo
|
