Όλες οι μάνες του κόσμου
έχουνε μαύρο σταυρό,
καίνε καημούς στο φεγγάρι
κι ένα κερί στο Χριστό.
Ξέρουν τα λόγια εκείνα
που τραγουδούν τα παιδιά
και τα παλιά μαντολίνα
βάζουν φωτιά στην καρδιά.
Γιαπ γιαπ γιαραμάν, αγάπη μου,
γιαπ γιαπ γιαραμάν, θυμήσου,
γιαπ γιαπ γιαραμάν, αγάπη μου,
παίρνω φωτιά μαζί σου.
Γιαπ γιαπ γιαραμάν, αγάπη μου,
έλα με τον καημό στην τσέπη,
γιαπ γιαπ γιαραμάν, αγάπη μου,
μόνο ο Θεός μας βλέπει.
Όλα τ’ αγόρια θυμούνται
όταν πονάνε πολύ
πως ο Θεός που φοβούνται
δίνει ωραίο φιλί.
Βάλε με στην αγκαλιά σου,
φίλα με ως το πρωί,
κι αν κοιμηθώ στα φιλιά σου
άσε να βρω την πληγή.
|
Όles i mánes tu kósmu
échune mavro stavró,
kene kaimus sto fengári
ki éna kerí sto Christó.
Ksérun ta lógia ekina
pu tragudun ta pediá
ke ta paliá mantolína
vázun fotiá stin kardiá.
Giap giap giaramán, agápi mu,
giap giap giaramán, thimísu,
giap giap giaramán, agápi mu,
perno fotiá mazí su.
Giap giap giaramán, agápi mu,
éla me ton kaimó stin tsépi,
giap giap giaramán, agápi mu,
móno o Theós mas vlépi.
Όla t’ agória thimunte
ótan ponáne polí
pos o Theós pu fovunte
díni oreo filí.
Oále me stin agkaliá su,
fíla me os to pri,
ki an kimithó sta filiá su
áse na vro tin pligí.
|