Γιατί να μην μπορώ κι εγώ,
σαν τα πουλιά να τραγουδώ
μετά το αγιάζι,
να ισορροπώ σ’ένα φτερό,
μακριά απ’ του κόσμου το κακό
που με τρομάζει
να ’μαι η γέφυρα που θες
και να σου ενώνω τις ακτές
στην τρικυμία,
να ’χω θεμέλια γερά,
όταν ταράζει τα νερά
η απελπισία.
Γιατί μεγαλώνω, χωρίς να ξεχνώ
κι ο,τι έχω χάσει, ακόμα τ’ αγαπώ.
Γιατί να θυμάμαι, χωρίς αγκαλιά,
έλα να πάμε κόντρα στη μαχαιριά,
να ’ναι η πληγή γλυκιά.
Γιατί να μην μπορώ κι εγώ,
σαν τα πουλιά να τραγουδώ
που ξημερώνει,
να’ναι η ψυχή μου καθαρή,
χωρίς η λάσπη απ ’τα “γιατί”
να τη λερώνει.
Η μόνη μου υπερβολή
τώρα πια θέλω να’σαι εσύ
και μη μου σπάσεις,
στάσου στους φόβους μου μπροστά,
να μη χαθώ οριστικά
στις μεταφράσεις.
Γιατί μεγαλώνω, χωρίς να ξεχνώ
κι ο,τι έχω χάσει, ακόμα τ’ αγαπώ.
Γιατί να θυμάμαι, χωρίς αγκαλιά,
έλα να πάμε κόντρα στη μαχαιριά,
να ’ναι η πληγή γλυκιά.
|
Giatí na min boró ki egó,
san ta puliá na tragudó
metá to agiázi,
na isorropó s’éna fteró,
makriá ap’ tu kósmu to kakó
pu me tromázi
na ’me i géfira pu thes
ke na su enóno tis aktés
stin trikimía,
na ’cho themélia gerá,
ótan tarázi ta nerá
i apelpisía.
Giatí megalóno, chorís na ksechnó
ki o,ti écho chási, akóma t’ agapó.
Giatí na thimáme, chorís agkaliá,
éla na páme kóntra sti macheriá,
na ’ne i pligí glikiá.
Giatí na min boró ki egó,
san ta puliá na tragudó
pu ksimeróni,
na’ne i psichí mu katharí,
chorís i láspi ap ’ta “giatí”
na ti leróni.
I móni mu ipervolí
tóra pia thélo na’se esí
ke mi mu spásis,
stásu stus fóvus mu brostá,
na mi chathó oristiká
stis metafrásis.
Giatí megalóno, chorís na ksechnó
ki o,ti écho chási, akóma t’ agapó.
Giatí na thimáme, chorís agkaliá,
éla na páme kóntra sti macheriá,
na ’ne i pligí glikiá.
|