Είχαν σταματήσει τα ρολόγια στις εννιά
λίγο πριν μου πεις την καληνύχτα.
Δέναν την καρδιά μου με αόρατα σκοινιά
φόβοι και σκιές μέσα στη νύχτα.
Όλα τα πήρες σε μια νύχτα
μ’ ένα χάδι αμαρτωλό.
Σαν να ’μουν σώμα δανεικό
τσαλακωμένα “σ’ αγαπώ” αφήνεις.
Γιατί μ’ αφήνεις, γιατί μ’ αφήνεις;
Τώρα στο σκοτάδι ανιχνεύω τους παλμούς,
ψάχνω και τον ήχο της φωνής σου.
Πάντα στη μορφή σου παγιδεύεται ο νους,
μέσα στ’ όνειρό μου ζω μαζί σου.
Όλα τα πήρες σε μια νύχτα
μ’ ένα χάδι αμαρτωλό.
Σαν να ’μουν σώμα δανεικό
τσαλακωμένα “σ’ αγαπώ” αφήνεις.
Γιατί μ’ αφήνεις, γιατί μ’ αφήνεις;
|
Ichan stamatísi ta rológia stis enniá
lígo prin mu pis tin kaliníchta.
Dénan tin kardiá mu me aórata skiniá
fóvi ke skiés mésa sti níchta.
Όla ta píres se mia níchta
m’ éna chádi amartoló.
San na ’mun sóma danikó
tsalakoména “s’ agapó” afínis.
Giatí m’ afínis, giatí m’ afínis;
Tóra sto skotádi anichnevo tus palmus,
psáchno ke ton ícho tis fonís su.
Pánta sti morfí su pagidevete o nus,
mésa st’ óniró mu zo mazí su.
Όla ta píres se mia níchta
m’ éna chádi amartoló.
San na ’mun sóma danikó
tsalakoména “s’ agapó” afínis.
Giatí m’ afínis, giatí m’ afínis;
|